De rozenkrans

Welke man die de genade van het gebed heeft gekregen, heeft op een gegeven moment niet het gevoel gehad dat zijn leven zou veranderen als hij de gave van het eeuwige gebed zou krijgen: alsof de lucht van de grote uitgestrektheid onze longen vulde en ons het oneindige liet voelen? Maar als we terugkeren naar het dagelijks leven, moeten we weer een vieze lucht inademen en moeizaam op de grond struikelen, toen we al met "arendsvleugels" (Baudelaire) de ruimte in waren gevlogen en een glimp van het oneindige opvingen.

Weinig van ons hebben de fijnere, delicatere, onmerkbare (zoals de heilige Ignatius zegt) ervaring gehad dat het nederige gebed van de rozenkrans ons beetje bij beetje leidt naar de hemelse aanbidding die bezit neemt van ons hart. Onder leiding van de Heilige Geest doorgronden wij ons diepste zelf, onze innerlijke mens, de plaats waar God in ons woont.

Het gebed alleen al opent ons voor de ervaring van dit niveau van ons wezen - ons eigen mysterie - dat normaal gesproken gesloten is voor ons bewustzijn.

Ziet de mens niet dat de parels van zijn rozenkrans, die altijd door zijn vingers zijn geglipt, in de diepte van de contemplatie de genade van het eeuwige gebed ontspringt en zijn leven wordt vernieuwd?