Sartre en het mysterie in het volle licht

We hebben allemaal de les van de fenomenologie geleerd: de mens is niet de gevangene van zijn subjectieve voorstellingen, hij is direct een "zijn in de wereld".

Echter, iedereen moet te allen tijde de wereld kiezen, dat wil zeggen, zichzelf kiezen en zich in de wereld als een uniek en uniek persoon binnen de wereld te vestigen. Dit idee impliceert de ontwikkeling van een discipline die complementair is aan de fenomenologie en die de mens kan definiëren in de absolute realiteit en de eigenheid van zijn project in de wereld. Methode die Sartre noemt, door Freud's gedachte te wijzigen, existentiële psychoanalyse.

Dat de eigenheid van onze persoonlijke beproeving van de wereld zowel het meest toegankelijk is voor ons als wat echter voortdurend aan onze kennis ontsnapt, vormt een paradox, een "mysterie in vol licht", dat de vorming van een niet minder paradoxale psychoanalyse van het bewustzijn legitimeert. Psychoanalyse van een nieuw soort waarvan Sartre in veel theoretische teksten de methode schetst, die hij zelf zal toepassen in zijn biografische essays over Baudelaire, Mallarmé, Genet en Flaubert.

De identiteit van de unieke wereld van een schrijver doorboren om zijn werk te verrijken met het begrip van zijn unieke dynamiek in de wereld, dat zijn de resultaten die de Sartrese psychoanalytische methode toelaat te bereiken, buiten de enige methode die van de fenomenologie is geërfd.

Dit essay is gewijd aan het identificeren van de betekenis en het begrijpen van de filosofische, klinische en literaire fundamenten ervan.


Raoul Moati is hoogleraar filosofie aan de Universiteit van Chicago. Hij is de auteur van Derrida/Searle, Deconstruction and Ordinary Language (2009), Nocturnal Events - Essay on Totality and Infinity (2012) en Derrida and Ordinary Language (2014).